Een weekend in de Andes

We hebben een weekend achter de rug om niet snel te vergeten. Zaterdag om 5 uur opgestaan en om zes uur reden we weg – met zijn veertienen in een gehuurde bus. Verkeer in Guayaquil is nog rustig op dat tijdstip. We rijden de stad uit en al snel door landbouwgebied: bananenplantages, cacao, teakbomen, suikerruit en rijstvelden wisselen we elkaar af. Ik zie in een flits een ijsvogel op een telefoondraad zitten. Onderweg is het wel weer grappig hoe verschillend we dit als groep beleven: onze Indiase collega’s gaan uit hun dak als ze een paard zien, terwijl ze hun schouders ophalen bij mangobomen met echte, grote mango’s er aan!
Dan begint de weg te stijgen: we gaan de Andes in. Vandaag betekent dat al gauw, dat we letterlijk in de wolken zitten; mistig stijgen we kronkelend totdat we boven de wolken zijn – daar ontvouwt zich een berglandschap, dat in de zon schittert; onder ons de wolkenwatten. We stijgen verder en verder en verbazen ons over de grote hoeveelheid mensen die hier op de steile hellingen wonen. Onderweg zien we ook de eerste traditionele kleding uit de Andes: specifiek hoeden en kleurige (paars, blauw, rood) rokken.
Onze bestemming bereiken we om een uur of tien: de Inca-ruïnes van Ingapirca. Deze liggen op een prachtige plek in het landschap met uitzicht naar alle kanten. Terwijl we op een Engelse gids staan te wachten zie ik een kolibrie – mijn eerste en waarschijnlijk enig in Ecuador – en dat op 3000 meter hoogte! De gids leidt ons door de opgravingen en vertelt over de pre-colombiaanse culturen, die hier een tempelcomplex annex genezingscentrum hadden. Een tempel van de zon en van de maan, uitgekiend met rechte lijnen, zodat de zon op 21 juni precies op het altaar valt. Voorbeelden van de Inca-bouwtechniek: de stenen passen perfect op elkaar. Als het niet perfect is, is het een moderne reconstructie.
Na dit bezoek klimmen we tot meer dan 3500 meter hoogte om vervolgens af te dalen naar Cuenca. Dit is de derde stad van Ecuador – heel anders dan Guayaquil. Het centrum wordt koloniaal genoemd, wat betekent, dat het sterk doet denken aan een Spaanse stad. Ook de omgeving – beboste bergen rondom - doen mij aan een willekeurige plek in Duitsland of Oostenrijk denken – alleen zit je hier wel op 2500 meter hoogte.
We nemen eerst een uitgestelde en uitgebreide lunch. En hier voltrekt zich een mooi ritueel: eerste prioriteit in onze groep is het password van de Wifi; vervolgens zit iedereen te App’en en te Facebooken en voor we het weten staat de eerste foto van ons, zittend aan de lunch op onze groeps-App. Heerlijk gegeten weer – ik zal nog een keer uitgebreide over het eten hier schrijven – en naar het hotel. Dan de stad in. Cuenca is een Universiteitsstad en dat maakt de zaak levendig. Ondanks de motregen en 15 graden is het goed toeven hier. We klimmen naar het oude centrum en vinden de kathedraal gesloten. Tentjes genoeg echter om koffie te drinken. Er is wel geduld nodig om een groep van 14 individuen bij elkaar te houden, maar iedereen heeft dat geduld gelukkig. Na nog wat rondlopen en een goed diner weer terug naar het hotel.
Zondagochtend bekijken we de kathedraal van binnen, bezoeken een uitzichtpunt en lunchen we in een plaatselijke overdekte markt met foodcourt. Hier liggen de gebraden zwijnen en kavia’s voor het grijpen, maarwe maken toch veiliger keuzes. Na de lunch rijden we naar El Cajas National Park. Dit is het gebied rondom een pas van 4100 meter hoogte. We zitten hier boven de boomgrens met vele meertjes en fragiele begroeiing en plantjes. Het is echter koud – en we mogen niet wandelen omdat we niet hebben gereserveerd – en het al laat op de dag is.
Daarom na wat rondkijken en veel fotoo’s weer terug de bus in – en afdalen, naar beneden weer door de wolken, totdat we de laagvlakte weer voor ons zien. Om zes uur zien we de zon glorieus ondergaan en om zeven uur zijn we weer ‘thuis’ in het hotel. ’s Avonds eten in het hotel en plannen maken voor volgend weekend.