Alweer een week voorbij

(geplaatst met vertraging in verband met internetproblemen in het hotel).
Het is vrijdagavond en de week is omgevlogen. Na twee weken op een nieuwe plek begint zich een nieuwe routine te vormen, en de patronen slijten in. Mijn wekker staat op 6.20, om half zeven meld ik me in de lobby voor een wandeling naar de Malecon met 2 collega’s, waarna ik ga rennen en zij wandelen. Om half zeven is het nog rustig en er wordt veel gerend en gewandeld.
Na terugkeer douchen, aankleden en ontbijten. Om half negen rijdt een klein Japans rood busje voor, waar we met zijn vijven instappen. Er zijn drie chauffeurs – ik denk de vader, de zoon en de dochter. De zoon rijdt het beste, de dochter is soms iets te voorzichtig, maar de vader wil ons zo snel mogelijk op de plaats van bestemming brengen.
Dat laatste nu valt niet mee in Guayaquil. Het is druk in de spits, zodat kruispunten nogal eens geblokkeerd raken. De meeste straten zijn namelijk éénrichtingsverkeer en het stratenpatroon is een matrix, zoals je dat in Amerika ook veel aantreft. Aangezien de meeste chauffeurs verkeer van zijwegen negeren is het volkomen logisch dat je als een verkeerslicht op groen springt, je niet direct kan optrekken – er staat van alles in de weg. En eigenlijk is dat nog wel zo veilig, want als een kruising half geblokkeerd is, zullen de drie of vier of vijf auto’s die samen staan te wachten, op hetzelfde moment willen proberen om in dat gat te duiken, terwijl ze hun claxon gebruiken om te laten weten dat ze bestaan en dat er rekening met hen gehouden dient te worden.
De vader doet daar gepassioneerd aan mee. Het gaat allemaal op een vrolijke, chaotische manier en men houdt toch eigenlijk goed rekening met elkaar, de motoren en de brommers, die er doorheen scheuren alsmede de voetgangers die vaak ondoordacht oversteken.
En op elk kruispunt staat in de spits een agent, die het verkeer leidt, zodat je de verkeerslichten kunt negeren.
De rit duurt een half uur, waarna we bij Banco de Alimentos aankomen. Daar installeren we ons rond een tafel, zetten de airconditioning uit (want veel te koud!) en checken we of we toegang tot internet hebben. Dat is namelijk niet vanzelfsprekend. En de airco gaat meestal na een halfuurtje weer aan.
Het project vordert gestaag. We hebben de eerste twee weken goed besteed met het afstemmen van de opdracht en de doelstellingen en het houden van vele interviews. Deze week zijn we bezig geweest met de analyse en het formuleren van conclusies en aanbevelingen. Het beeld begint duidelijk te worden, we hebben een goed beeld over waar deze organisatie naar toe moet en hoe ze daar moet geraken. Knelpunt is natuurlijk geld, iets waar elke vrijwilligersorganisatie problemen mee heeft – en subsidies kennen ze hier niet. We hebben vele aanbevelingen, onderverdeeld in korte termijn, middellange termijn en lange termijn. Wat we nu nog moeten doen is om een en ander in een plan te vatten, dat behapbaar en uitvoerbaar is. Hierbij geldt: niet alles tegelijk, focus op concrete, haalbare zaken, die snel resultaat opleveren. Volgende week (onze laatste week) zullen we veel tijd besteden aan het uitleggen van wat we in ons rapport zullen zetten, terwijl de studenten onze Powerpoint slides zullen vertalen van Engels naar Spaans.
Tussen de bedrijven door zijn we als gastdocent opgetreden bij twee verschillende universiteiten. Op de ene hebben we inhoudelijke verhalen gegeven aan ongeveer 100 docenten, volgens het teach the teachers principe. Dit waren lezingen, die in het Spaans werden vertaald, iets dat je dwingt tot het formuleren in korte, heldere zinnen. Mooie ervaring.
De andere universiteit had ons uitgenodigd om met studenten van gedachten te wisselen over de culturele aspecten van internationaal zaken doen. Hier spraken de studenten uitstekend Engels, zodat we leuke discussies hadden over ons werk.
Het weer in Guayaquil is deze week onveranderlijk bewolkt, 28 graden en 100% luchtvochtigheid. Soms breekt de zon door, maar gelukkig niet te vaak.