Uno mas, por favor

Zondag hebben we de ochtend besteed aan teambuilding. Elk van de 15 collega's wordt verzocht in 5 minuten te presenteren, wat zijn/haar sterke punten en capaciteiten zijn, en wat de verbeterpunten zijn, waaraan de komende weken gewerkt zou kunnen worden. Dit levert een boeiend beeld op van de diversiteit van IBM. Zoveel verschillende competenties en skills, zoveel talent ook - en hoe leuk is het om te zien, dat we elkaar als team heel goed aanvullen. Zo is er een collega, die helemaal thuis is in social media, terwijl ze actief luisteren aangeeft als een verbeterpunt. En een andere collega is juist een zeer geoefend consultant (en luisteraar) maar vindt het doodeng op iets op Facebook te zetten. Op deze manier gaan we dus ook van elkaar leren de komende tijd.
Voor mij persoonlijk vallen twee zaken op: ten eerste ben ik één van de ouderen van de groep, iets wat ik eigenlijk niet zo gewend ben. De gemiddelde leeftijd ligt onder de veertig jaar. Ten tweede ben ik de langste van de groep - ik steek bijna een kop boven elk ander teamlid uit. Dat ben ik zeker niet gewend. En op straat in Guayaquil is het al niet anders: daar waar je op zondag op de Malecon bij wijze van spreken over de hoofden kunt lopen, kan ik over de hoofden kijken.
We lopen 's middags over de Malecon naar Las Penas om de 444 treden te beklimmen naar de top van deze heuvel vlakbij het centrum. We hebben speciaal to 5 uur 's middags gewacht omdat het anders te warm is. Door de hoge luchtvochtigheid is het nog altijd een pittige klim, maar boven is het uitzicht prachtig. De vuurtoren is nog een kleine extra klim, waarna ik neerkijk op het kleine kapelletje, dat ook op de top staat. Daarna op zoek naar koud bier, maar dat is op zondag niet te koop in Guayaquil! Desalniettemin hebben we als groep een vrolijke avond.
Maandagmorgen begint het dan echt: de formele start van het CSC project. Vertegenwoordigers van IBM Ecuador, onze klanten en de nodige journalisten komen bijeen om te luisteren naar toepspraken over het CSC initiatief en introducties van de klanten en de projecten. Elk van ons moet zich in dit gezelschap natuurlijk voorstellen. Ik heb twee zinnen Spaans voorbereid, en ieder van ons probeert er iets van te maken. Mi nombre es... wil zeggen mijn naam is. Ik ben jaloers op twee drie collega's, die hun introductie compleet in het Spaans doen.
Na afloop uitgebreide fotosessies, waarbij allerlei smartphones worden aangereikt naast de professionele fotograaf. Uno mas, por favor, klinkt het regelmatig: nog een foto! We voelen ons er aardig belangrijk door...
Na de formele start splitst het gezelschap zich en elke subgroep gaat met hun eigen klant mee. Wij worden door onze klant eerst meegenomen naar de Universiteit, waar we kennismaken met 5 studenten, die de komende weken onze persoonlijke tolk zullen zijn. Alweer win-win: wij krijgen vertalingen, zij leren veel sneller Engels. Ook hier weer veel foto's.
Daarna gaan we naar onze klant, de Banco Alimentos. Een gloednieuwe opslagplaats, nog niet helemaal af. We kijken er rond en stellen veel vragen aan Frederico, hoofd operations en onze belangrijkste gesprekspartner de komende tijd. En daarna is het tijd voor een lunch met de board of directors van de voedselbank, waar we over diverse tactische en strategische zaken spreken. Tot slot van deze lange eerste dag gaan we naar de kathedraal, waar we een vergadering met de aartsbisschop bijwonen. De aartsbisschop staat aan het hoofd van de Board of Directors van de voedselbank. In de vergadering worden operationele details over de 'food drive' van a.s. zaterdag besproken. Hier kom ik vast nog uitgebreid over te spreken!
Al met al een zeer vol programma vandaag vol plichtplegingen; zeer noodzakelijk, want een goede relatie met alle belanghebbenden van het project is erg belangrijk. Morgen begint het 'echte' werk.